یه شعر برا گذشته خودم...

این شعر نیمایی رو خودم گفتم برای نفر که خیلی دوسش داشتم خیییلی:

زمان میگوید نه !
و فاصله دم از جدایی میزند . . .
اما این دل می تپد برای عشق و . . .
برای عشقش
گاه با یک دوستت دارم دلم آرام میگیرد . . .
و فاصله از شرم آتش این عشق دم نمیزند
شرم میکند که بگوید هیچگاه بهم نمیرسید
گاه دلم پایش را بر زمین میکوبد و . . .
میگوید من درحسرت عشقم
و اینجاست که فاصله بغض دل را مشکند . . .
نمیدانم ؛ در جاده ی زندگی به دام افتاده ام
آخر گیر کدامین مسیر می افتم . . .
کدامین سرنوشت مرا رقم میزد . . .
فاصله یا رسیدن به معشوقم