تنها ماه می داند و...

وسـعتـــی از جنـــون مــی بخشـــد ...

دلــــم برای یواشکی هایمان تنگ شده ...

عاشــــــــــــق کسی باشی که روحشـــم خبر نداشته باشـــــــــــه !!!
اما خیلی شـیـریـنـه کـــــــه
یواشکی
عـــــــاشــــــقانــه ... .
نگاهش کنــــــــــــــــــی و
توی دلــــــــــــت بــگـــــی
آخه لا مصب خیلــــــــــی دوستـت دارم... . ♥

بهمنی ها همه چیزشون خاصه

لبخندشون

گریه هاشون

تیپشون

رفتارشون

اخلاقشون

احساساتشون

دوست داشتنشون

و میگن که :ما مخاطب نبودیم که خاص بشیم ،خاص بودیم که مخاطب شدیم ..

عاشقـــــــانه های مــــرا بـــه خـــــودت نگیـــــر،
مخـــــاطب مــــن، معشـــــوقـــه ایــست کـــه وجـــودش را به دنیـــــایی نمیـــــدهــــم…

اینطور که بدی هایم را صبورانه نگاه می کنی عصبی می شوم...

به خاطر نمی آورم دیروز اگر می دانستم به اینجا خواهم رسید چقدر فریاد می زدم و می گریستم...

اما امروز حسم بد نیست...

اشک هم چشمانم را تر نمی کند...

گویی تدریجا مرده ام...

در اثر سقوط تدریجی...

خدایا دوباره اشک چشمی... لرزش دلی... چیزی به من بده که با حضورت گره بخورم... چیزی که ترمز سقوطم باشد... دلم را زنده کند...

 “خـــــــــــدا “

ســــه حرف دارد

                                         اما برای پر کردن تنهایی من حرف ندارد

با نبودنت دلگیر تر می شود.

 چشمانم را بستی...

گفتی دلم هوای بچگی کرده.

پنهان می شوم پیدایم کن.

تو...

ای مهربان ترین مترسکه مزرعه خیالم، زیر چهره ی اخم پیشه ات هزاران لبخند و بوسه ی نشکفته داری

در کنارت میمانم، در کنارم بمان، بترسان و دور کن رهگذرهایی که فقط برای التیام هوس به مزرعه ام می آیند و لبخند می زنند.

شب ها که کسی از تو نمی ترسد، آرام آرام در میان دست هایم می فشارمت و بیدارت می کنم و تند تند می بوسمت

بگذار همه پوزخند بزنند و بگویند با مترسک دوست است.

هیچ کس درک نمی کند آن تکه چوب، بهتر از هرقطعه سنگی است که حتی خیال را هم می شکند و اسمش را چه احمقانه دل گذاشتند...

کوچک تر که بودم

خیلی کوچک ، 

فکر می کردم تو همان ماه ِ آسمانی ِ من هستی

وقتی شب زمین را می پوشاند

و تو آن را روشن می کردی

پشت ِ پنجره

نردبان ِ نگاهم را به تو تکیه می دادم

و از آن تا آغوش ِ تو پرواز می کردم

یادش به خیر !

بزرگ تر که شدم

تازه فهمیدم که تو آسمانی ترین ماه ِ من هستی

و من هنوز همان کوچک ِ تو

اما نه آن نردبان نگاهم را دارم که به تو تکیه دهم

و

در جستجوی قطعه ای از آسمان پهناور هستم

که از تراکم اندیشه های پست

تهی باشد

در دو چشمش گناه می خندید

بر رخش نور ماه می خندید

در گذرگاه آن لبان خموش

شعله ای بی پناه می خندید

شرمناک و پر از نیازی گنگ

با نگاهی که رنگ مستی داشت

در دو چشمش نگاه کردم و گفت

باید از عشق حاصلی برداشت

سایه ای روی سایه ای خم شد

در نهانگاه راز پرور شب

نفسی روی گونه ای لغزید

بوسه ای شعله زد میان دو لب

فروغ فرخ زاد