گل پیچک می گفت:

روی خاک باغچه خزیده بود و خودش را به درخت سرو رسانده بود. محکم به تنه درخت چسبیده بود و بالا می رفت. از بین همه شاخه های گل پیچک فقط آن شاخه،خودش را به درخت رسانده بود. هر روز بالا و بالاتر می رفت و به آسمان خدا نزدیکتر می شد.من به شاخه گل پیچک خیره می شدم و او با گل های قشنگش با من حرف می زد. برایم پیامی داشت: «اگر می خواهی سبز شوی ، اگر می خواهی به آسمان نزدیکترشوی، به تکیه گاه نیاز داری. تکیه گاهی محکم که با آن نه بترسی و نه بلرزی. تکیه گاهی که تو را به اوج برساند ».

من به پیام شاخه گل پیچک فکر کردم و یادم آمد به حرف خدا که می گوید: «هرکسبر من توکل کند،همین برایش کافی است»