اميد وتوكل

توان تكان دادن انگشتانم نداشتم چه برسد به پاهاي بي رمقم.پريشان افكار وپريشان حال.باخود كلنجار مي روم.در همين حين دست نمازي ميگيرم وراز ونيازي.دانه هاي تسبيح در دستانم يكي يكي از جلوي چشمانم عبور ميكنند.تلنگري بهم مي زنند.اي عزيز جان مشكلات و افكار پريشان رو هم با دستان خودت يكي يكي پشت سر بذار از جلوي ذهنت عبورش بده.كاغذي و قلمي.همه افكار با حركت قلم برروي كاغذ پياده مي شوند.آرام آرام صداي پاي اميد به گوشم مي رسدو چه زيبا.توكل و اميد وچه زيباتر مي شود.چشمانم باراني مي شود.آسمان همچنان آرام وآبي است.خدا به تو نزديك است اي عزيز جان.