مهرگان

فریدون چو شد بر جهان کامگار        ندانست جز خویشتن شهریار
به رسم کیان تاج و تخت مهی            بیاراست با کاخ شاهنشهی
به روز خجسته سر مهرماه              به سر بر نهاد آن کیانی کلاه
زمانه بی‌اندوه گشت از بدی              گرفتند هر کس ره ایزدی
دل از داوریها بپرداختند                  به آیین یکی جشن نو ساختند
نشستند فرزانگان شادکام                 گرفتند هر یک ز یاقوت جام
می روشن و چهره شاه نو              جهان نو ز داد و سر ماه نو
بفرمود تا آتش افروختند                  همه عنبر و زعفران سوختند
پرستیدن مهرگان دین اوست            تن آسانی و خوردن آیین اوست
کنون یادگارست ازو ماه مهر          بکوش و به رنج ایچ منمای چهر