چه رسم تلخی است! محبتت را میگذارند پای احتیاجت صداقتت را میگذارند پای ساده بودنت سکوتت را پای نفهمیدنت نگرانیت را پای تنهاییت و وفادارییت را پای بی کسی ات و انقدر تکرار میکنند که خودت باورت میشود که تنها بی کس و محتاجی.