بی تو مهتاب شبی.......

به گمانت پس از آن شب مهتاب دگر

نگرفتم من از آن عاشق آزرده خبر؟

نکنم دیگر از آن کوچه گذر؟

تو چه دانی ،

تو چه دانی که چه شها

من سرگشته تنها

بی تو زان کوچه گذشتم

چه پریشان و پشیمان

پای اندوه به دامان

لب آن جوی نشستم

هر دم از آن کوچه گذر کرد

یاد آواره شبگرد

قلبم آکنده شد از درد

شاخه ای خورد به دستم

یادم آورد ز قلبی که شکستم

چو مرا دید شباهنگ

بی تو دلمرده و دلتنگ

بی تو جویای تو از دشت و گل و سنگ

ناله ای تلخ برآورد

یادم آورد ز عهدی که شکستم

یادم آید آن شب

آن شب رام و صبور

تو همه محو تماشای منو ، من مغرور

دم به دم ، هر لحظه شدیم از هم دور

یادم آید به تو گفتم:

بر این آب نظر کن

گذر آب ببین و ز غم عشق حذر کن

تا فراموش کنی

چندی از این شهر سفر کن؛

من که می دانستم

سفر از پهلوی من کار تو نیست

حذر از عشق در افکار تو نیست

خود سفر کردم و رفتم که نبینی رویم

من صیاد رمیدم ز غم آهویم

ای کبوتر

نشود خاطره کوچه و آن شب تکرار

حسرتی مانده به دل تا به یکبار

به تو گویم:

تو چه دانی که چه شبها

من سرگشته تنها

بی تو زان کوچه گذشتم

(( بی تو امّا به چه حالی من از آن کوچه گذشتم ))