بهترین انتقام مرگ است....

شکست و ریخت به خاک و به باد داد مرا
چنانکه گویی هرگز کسی نزاد مرا !
مرا به خاک سپردند و آمدند و گذشتند
تکان نخورد درین بی کرانه آب از آب
ستاره می تابید
بنفشه می خندید
زمین به گِردِ سر آفتاب می گردید!
همان طلوع و غروب
همان خزان و بهار
همان هیاهو
جاری به کوچه و بازار
همان تکاپو
آن گیر و دار
آن تکرار
همان زمانه
که هرگز نخواست شاد مرا!
نه مهر گفت و نه ماه
نه شب ، نه روز
که این رهگذر که بود و چه شد؟
نه هیچ دوست
که این همسفر چه گفت و چه خواست
ندید ، یک تن ازین همرهان و همسفران
که این گسسته !
 غباری به چنگ باد هوا است ؟
تو ای سپرده دلم را به دست ویرانی!
همین تویی تو ، که ( شاید )
دو قطره ، پنهانی 
( شبی که با تو درافتد غم پشیمانی )
سرشکِ تلخی در مرگ من می افشانی !
آری ... تویی !
همین تو 
که می آوری به یاد مرا !