از یه جایی به بعد به خودت میگی...

از یه جایی به بعد به خودت میگی...

اصلن چه دلیلی داره به کسی بگم حالم بده ؟
اونا چیکار میتونن واسم کنن...

 جز گفتنِ یه الهی بمیرم ،
جز گفتنِ یه ناراحت نباش میگذره ...
در روز اونقد می خندیو میگی وای ...

من چقد خوشحالم که خودتم باورت میشه

واقعن حالت خوبه اما شبا

وقتی سرتو میذاری رو بالش میگی نه !!

 اونقدرا هم خوب نیستم .
کم کم گریه کردن یادت میره ،

 میریزی تو خودت ؛
غمه دوریشو ، اینکه رفت با کـَسه دیگرو ...

میگی به من چه !!
چند وقت بعد میبینی دیگه نمیتونی ... 
سره یه موضوعِ کوچیک گریه میکنی ،

 داد میزنی ،

میگی چه بلایی داره سرم میاد ؟
به خودت فُحش میدی ، میکوبی به درو دیوار ، 
همه بهت میگن چته ؟

تو که اینقد ضعیف نبودی !!
توو دلت میگی ...!

اونقد قوی بودم که دیگه ته کشیده ...
تمومِ افکارم ، باورام ، احساسم ،

حتا خودمم دیگه ته کشیده ...