درباره من

لیلی گفت:موهایم مشکی ست، مثل شب، حلقه حلقه و مواج،


دلت توی حلقه های موی من است.


نمی خواهی دلت را آزاد کنی؟


نمی خواهی موج گیسوی لیلی را ببینی؟

مجنون دست کشید به شاخه های آشفته بید و گفت:


نه نمی خواهم، گیسوی مواج لیلی را نمی خواهم.


دلم را هم.

لیلی گفت: چشمهایم جام شیشه ای عسل است، شیرین،


نمی خواهی عکست را توی جام عسل ببینی؟


شیرینی لیلی را؟

مجنون چشمهایش را بست و گفت:


هزار سال است عکسم ته جام شوکران است، تلخ.


تلخی مجنون را تاب می آوری؟

لیلی گفت: لبخندم خرمای رسیده نخلستان است.


خرما طعم تنهایی ات را عوض می کند.


نمی خواهی خرما بچینی؟

مجنون خاری در دهانش گذاشت و گفت:


من خار را دوست تر دارم.

لیلی گفت: دستهایم پل است.


پلی که مرا به تو می رساند.


بیا و از این پل بگذر.

مجنون گفت:


اما من از این پل گذشته ام.


آنکه می پرد دیگر به پل نیازی ندارد.

لیلی گفت: قلبم اسب سرکش عربی ست.


بی سوار و بی افسار.


عنانش را خدا بریده، این اسب را با خودت می

بری؟

مجنون هیچ نگفت.


لیلی که نگاه کرد، مجنون دیگر نبود؛ تنها شیهه اسبی بود و

رد پایی بر شن.


لیلی دست بر سینه اش گذاشت، صدای تاختن می آمد........  

درج شده در تاریخ ۹۳/۰۶/۲۱ ساعت 00:36

کاربران آنلاین (1)

بابک صادقی