--(( تو بمان و دگــــــران، وای به حال دگران...! ))--

از تو بگذشتم و بگـــــــــذاشتمت با دگران
رفتم از کــــــــوی تو لیکن عقب سرنگران...

ما گذشتیم و گــــذشت آنچه تو با ما کردی؛
تو بمان و دگــــــران، وای به حال دگران...!

رفته چون مه به محــاقم که نشانم ندهند
هر چه آفاق بجویند، کـــــــــران تا به کران

می روم تا که به صاحبنظــــــــری بازرسم
محرم ما نبود دیـــــــــــده‌ی کوته نظران...

دل چون آینه‌ی اهل صفـــــــــا می‌شکنند
که ز خود بی‌خبــــرند این ز خدا بیخبران...

دل من دار که در زلف شکــــــن در شکنت
یــادگاریست ز سر حلقه‌ی شوریده سران

گل این باغ بجز حسرت و داغــــــــم نفزود
لاله رویا تو ببخشای به خونین جــــــگران!

ره بیداد گـــــــران، بخت من آمــوخت ترا !
ورنه دانم تو کجــــــــا و ره بیداد گران...؟!

سهل باشد همه بگذاشتن و بگــذشتن...
کـــــــــــــاین بود عاقبت کار جهان گذران

شهــــــــــــــــریارا غم آوارگی و دربدری؛
شورها در دلم انگیخته چون نو سفران...