به قولِ سهراب سپهری...

گاه که غرور کسی را له میکنی...

گاه که کاخ های آرزوی کسی را ویران میکنی...

گاه که شمع امید کسی را خاموش میکنی...

گاه که بنده ای را نادیده می انگاری...

گاه که حتی گوشت را میگیری تا صدای خرد شدنش را نشنوی...

گاه که خدا را میبینی و بنده خدارا نادیده میگیری...

میخواهم بدانم دستانت را بسوی کدام آسمان دراز میکنی...

تا برای خوشبختی خودت دعا کنی... !!!