اگر یک بار دیگر،فرصت دیدار می دیدم ...

اگر یک بار دیگر،فرصت دیدار می دیدم ...

پـــدر را می پرستیدم...همان گونه که مادر را...

و روی کودک پرشور قلبم را...

به آب پاک ایمان...بارها می شستم

و هرگز از کسی خاطر نمی خستم...

و شیرین می شدم بر تلخی فرهاد...

که فرهاد مرا...دیگر،غم این...بیستون ها...نشکند هرگز...

و لیلی می شدم ،شاید !!

که مجنون...بار مجنونی خود،از دوش بر گیرد...

نمی دانم...

ولی دیگر...به غصه...جرات جولان نمی دادم...

و با امید بر او که...

ز مرده...حی و از حی...مرده می زاید...

به هر روزی که می آمد...حضوری تازه می دادم...

و هر دم...شکر می کردم...خدای غصه هایم را...

نمی دانم...چه سان...یا کی...زمان رفتنم آغاز می گردد...

ولی تا این زمان اندک اکنون...به جان آموختم که...

...خدا مارا به دنیا داد...تا با هم...برای هم...

جهانی را بسازیم...پر امید و عشق و ایمان...

که در آن روز آغازین...خدا می خواست...

آن مردم...که پاک و ساده و امن اند...

و از هر کوتهی عاری...

شبیه او که می دانست انسان چیست...

بدانند؛

این جهان سرد و خاکی را...همین انسان نسیانگر...

که قلبش بذر نیکی هاست...

بهشت دیگری ایجاد خواهد کرد...

 
عزیزانم بدانید ... که ما باهم ... کنار هم...

میان این همه تلخی و تنهایی...

بهشت عدن و امنی را                                                      

دوبـــــــاره

                                                 سبز می سازیم...