بی تو فردایی نیست

بي تو فردايي نيست
اتاق انتظار2


امروز به سرم نه، به دلم افتاد كه برايت بنويسم، غروب جمعه نبود كه دلتنگي امانم را بريده باشد،اصلاچه فرقي مي كند كدامين روز و كدامين شنبه بود، فقط گذشت، مثل همه روزهايي كه شب شدند، همه ثانيه هايي كه دقيقه، ساعت و ماه و سال شدند و بي صدا تركمان كردند، نمي دانم اين چندمين سالي است كه چهار فصلش پاييز است، چندمين پاييزي است كه سرمايش مثل يك بيماري مسري به دلهايمان نفوذ كرده كه ما با چشم باز مي خوابيم و نگاهمان پر از تاريكي و سكوت است؟! چندمين زمستان است كه در حسرت رحمت و بركتيم؛ در اين سالها اينجا پر شده از تبريزي، تبريزي هايي كه پشتشان هميشه زمستان است و هر روز بيشتر قد مي كشند و حصار تنهايي ما را بلند و بلندتر مي كنند و ما خسته تر و ناتوان تر از آنيم كه اين درختان توخالي پير را كه با تلنگري مي شكنند از پاي در آوريم. اينجا چشم هاي ما آنقدر از خواب زمستاني لبريز است كه هوش از سرمان برده و خواب آلوده روزهاي تقويم را به انتظار فردا و نه براي آمدنت خط مي زنيم،افسوس كه نمي دانيم بي تو فردايي در كار نيست...
    اما، اما با همه حرف ها اميد داريم، كه بيايي و اين آسمان هميشه گرفته به شوق تو ببارد؛ ابرها بروند و آفتاب از هرم نگاهت گرما و نور بگيرد، بيا كه مدت هاست خورشيد هم انتظار طواف زمين را مي كشد، بيا كه ما به تو اميد داريم، به خدا اگر سرنخ نگاهمان را بگيري از پس حصار تبريزي ها به تو مي رسد...
    
    
 روزنامه كيهان، نويسنده: زهرا عبداللهي ،شماره 19831 به تاريخ 14/10/89، صفحه 10 (نسل سوم)