کاش

کـآش ...
سرِ درِ بـهشـتــ ؛
کسـ ـی باشـَد که بپرســَد :
آدمـی یـا فرشـتـ ـه ؟
و مـَن با صدای ضـعیفــم
که از زجـه رو به بـی صـدایی رَفــته ،
بــگویـَم :

زَن -َـم

و ایـن بـار
همه نگـاهَم کُنند :
نـَه به خاطـِر موی بُلَندَم
نه چشـمان معصـومَم
و نه لرزشِ صدایـَم

.
.
.
بـلکـه به خاطِر روحِ خدا که در من دمـیده شده
و همه ،

تحســین کـُنَند ؛

شـُجاعَـتـ ،
صـداقَتـ
وَفـ ـآ
و نجـآبـَتَم را

در آن کره خاکــی ...