شعر

خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود

                                                                و ماه را ز بلندایش به روی خاک کشیدن  بود

پلنگ من دل مغرورم پرید و پنجه به خالی زد

                                                                 که عشق ماه بلند من ورای دست رسیدن بود

گل شکفته!خداحافظ اگر چه لحظه ی دیدارت

                                                                 شروع وسوسه ای در من به نام چیدن و دیدن بود

من و تو ان دو خطیم اری موازیان به ناچاری

                                                                  که هر دو باورمان ز اغاز به یکدیگر نرسیدن بود

اگر چه هیچ گل مرده  دوباره زنده نشد اما

                                                                   بهار در گل شیپوری مدام غرق دمیدن بود

شراب خواستم و عمرم شرنگ ریخت به کام من

                                                                   فریب کار دغل پیشه  بهانه اش نشنیدن بود

چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم

                                                                  تمام عمر قفس می بافت ولی به فکر پریدن بود