قهر واشتی..

قهر می کنی به لحظه ای ؛

دوباره آشتی ...

جُرم من چه بود؟

از برای قهر ِ خود ،

بهانه ای نداشتی

ابروان درهم ات به وقت ِ قهر ،

خنده های بی امان ِ وقت ِ آشتی ...

من، چگونه سر کنم کنارِ تو

از چه رو سر ِ دو راهی ام گذاشتی؟

رشتۀ محبت مرا ،

پاره می کنی به قهر

تا گره خورد به مهربانی ات ؛

تارهای چنگ ِ دل ز هم گسسته ،

نیست فرصتی برای وصلت دوباره ،

جای آشتی، نذاشتی

آتش ِ نگاه ِ تو،

خامی ِ وجود من