طلوع آخر....

کلیک کنید

آوای عشق...

شنیدم آوای مهربان عشق را. شنیدم ندای آمدن عشق را . شنیدم آواز دلنشین عشق را.آوای عشق مرا به آرامش پر از دردو دل عشق برده بود.

آرامشی که قبل از هر دردو دلی به دلم می آید.

آوای پر از محبت ، پر از دردو دل و صحبت.

آوایی که با ندای آمدنش مرا به خواب رویایی عشق می برد.

خوابی که کاش تبدیل به حقیقت و بیدرای می شد.

می شنوم آوای مهربان عشق را و آرام میگیرم با گوش دادن به آن و به خواب رویایی می روم .

آوایی که به من میگوید عشق تا پایان راه با تو است.

آوایی که به من میگوید می نوازم آواز عشق را برایت تا پایان راه زندگی!

آوای عشق مثل صدای ساحل آرام دریا است که با هم خوردن مرواریدها و صدف ها به گوش می رسد همراه با صدای موج آرام کنار دریا که مرا به آرامش می برد.

آوای عشق همان صدای نسیمی است که به من سلام میگوید با آرامش!

آوای عشق همان صدای باران است که با قطراتش به زمین می ریزد .

آوای عشق خیلی دلنشین است ، آوازی آرام و بی رقیب است.

رفت تنهایی، آمد جای آن یک عشق آسمانی

شکست شیشه غمها،شد روزگارم مثل آن روزها،روزهایی که با تو بودم و تو در کنارم،
مگر اینکه این روزها تنها از درد دلتنگی بنالم!
ناله های من نیز همراه با نفسهای دلتنگیست
این حال و هوایی که در من میبینی همیشگیست،
همین یک ذره غباری هم که بر روی دلم نشسته از خستگی لحظه های دوریست.
نه در رویاهایم تو را سوار بر اسب سفید میبینم نه مثل پرنده در آسمانها ،
من تو را بی رویا ،همینجادر کنار خودم میبینم،
که نشسته ای بر روی پاهایم، خیلی خوب فهمیده ای که چقدر دوستت دارم
من تو را دارم ،فقط تو را
تا به حال دیده بودی دیوانه ای همچو من را؟

چند لحظه به وسعت تمام لحظه ها، نگاهت میکنم و همین میشود که من تو را حس میکنم
یک احساس بی پایان که تو را در بر گرفته و درونم را از عطر حضور عاشقانه ات پر کرده
تویی قبله راز و نیازهایم ، دستانت را به من سپرده ای و گرم شده دستهایم...
تو اینجا هستی و من همانجا ، احساس میکنی تپشهای قلب من را؟
یک عمر ، یک دنیا احساس را بر روی دوشم میکشانم تا برسم به جایی که هنوز هم خستگی در تنم نباشد ، آنقدر عاشق باشم که هنوز همه وجودم گرم باشد ، تو در قلبم باشی و من دیوانه ات باشم.
تا همینجا همین خط،بگذار آخر خطمان را نشانت دهم
آخر خط ما یک نقطه چین است...
میخواهم همه بدانند که عشقمان ابدی است...

طلوع آخر....

در آخرین طلوع عشقمان آنچه در دلم بود را به تو گفتم و بعد از آن تنها سایه ای را دیدم از دور دستها که می رود …

میرود و پشت سرش را هم لحظه ای نگاه نمیکند که ببیند یکی با چشمهای خیس نظاره گر غروب آفتاب دلش است …

و این چشمهای خیس نگذاشتند من حتی لحظه رفتنت را هم ببینم تنها میدانستم داری میروی!

شکایت از دل ، شکستن سکوتی که نباید میشکست و گفتن آنچه درلحظه ی رفتنت دلم را وادار به اعتراف کرد!

چه میگفتم ، چه نمیگفتم در دلم بود این احساس بی پایان !

همه چیز رو به پایان بود و من این حس را داشتم که بی تو میشوم !

وقتی رفتی همه چیز را فراموش کردم جز خاطره هایت ، خاطره هایی که باید فراموش میشد تا دلم را نسوزاند ، همه چیز را فراموش کردم جز عشقت ! عشقی که اینک مثل آتش میسوزد در حالی که بودنت برایم خاکستریست که رو به خاموشیست !

حسرت لذت با تو بودن در دلم آنچنان نقش بسته که حتی به زبان آوردن نامت نیز برایم شده است یک عادت !

عادتی که گرچه برای دلم خوشایند است اما هر کس مرا ببیند جز اینکه بگوید دیوانه است چیزی به ذهنش نخواهد رسید ! دیوانه ای که نام کسی را بر زبان می آورد که دیگر او نیست !

و در آخرین طلوع عشقمان ، در دل غروب دلم سایه ای را دیدم که آنقدر از من دور شده که احساس کردم عمرم نیز در حال غروب است …

چه فایده داشت بودنت ، چه سود داشت آمدنت ، در حالی که من هم ،نیست شده ام در عالم هستی!

در این دو روز دنیا ، یک روزش را آمدی بگویی دوستم داری و روز دیگرش تنهایم بگذاری؟

اگر این است دو روز دنیا، تو را سپردم به خدا، من هم مثل گذشته میمانم تنها….