باز خواب تو را دیدم ؛

باز خواب تو را دیدم ؛

“با همان خنده ی مهربان و زیباتر از گل سرخ تو”

باز هم همان حس آرامش کنار تو بودن من را فرا گرفته است….

می بینی چه قدر راحت به رویای تو قناعت کرده ام !

یکـــــــ گُل را تصـــــور کن !

گُلــی کـه با تمـــام ِ وجــــود می خواهــی اش …

دلت ضـعـف می رود بـرای شَهـدَش کـه کـامَت را شیـریـن کنـد …
عطـــرش کـه مستـت کنـد…

و زیبــــایی اش که صفــابخـش حیـــاتـت باشـد …
بنـد بنـدِ وجـــــودت می خـواهـد بچینـی اش …

ولـی …
از تـرس اینـکه مبــادا پـژمـرده اش کنی !
با حســـــرت از دور فـقـط تمــــاشـــایش می کنی …

چـون اگـر حتـی یکــــــ گلبــــرگ از گلبــــرگهایش کـــم شود !
هـرگـز خــودت را نخـواهـی بخشـیـد …. !

از ســـوی ِ دیگــــر …
فکـر دست های غـریبـــــه کـه هـر آن ممکن است گل ترا بچینند دیـوانـه ات می کند !

جـز خـودت و خُـــدا کسـی نمی داند که جـــانت به جـــان ِ آن گُل بستــه است …
و تـو داری با ایـن تــرس روزهـا را به سختـی شَب می کنی …

و آرزو داری ای کـــاش می شد تابلـــویی بود کنـار گُلت که رویش نوشتـه بود :

این گُل صــآحب دارد . . . !

رسم زندگی این است
   یک روز کسی را دوست داری
   و روز بعد تنهائی
   به همین سادگی او رفته است
    و همه چیز تمام شده است
   مثل یک میهمانی که به آخر می رسد
   و تو به حال خود رها می شوی
   چرا غمگینی؟
   این رسم زندگیست و نمی توانی آن را تغییر دهی