دریای آرام من

دریای آرام من

بگذار نسیم سحرگاهیت صورت لحظه هایم را نوازش دهد

بگذار برای سنگریزهایت ساحلی باشم تادرآغوشم آرام گیرند

دریای آرام من

صخره هایت را به من بسپار تا در سختی ها به آن تکیه کنم

مرواریدهایت را به چشمان من هدیه کن تادر هنگام شادی آنرا تقدیم مهربانان کنم

دریای آرام من

من از تو تازه میشوم

از تو تر میشود هر لحظه ذهن غبار گرفته ی من

قلب من ردپای تورا بوسه می زند

هر صبح

هر لحظه

هر زمان که گذر می کنی از خیال من

دوباره زنده میشوم از تو

انسان میشوم و تمام زندگیم را به شعر و شور و شعور تبدیل می کنم

دل بسته ام به ساحلت
دریا  فراموشم مکن
با موجهای سرکشت
هر لحظه خاموشم مکن
من ردپا گم کرده ام
اینجا کنار ساحلت
دل را گره بستم شبی
با اشک کنج قایقت
ای کاش بگذارم دمی
سر را به روی شانه ات
با خود ببر من را شبی
در عمق مهمانخانه ات

با لحظه ی طوفانیت
درگیر  درگیرم هنوز
من را به آرامش مخوان
من از تو دلگیرم هنوز
چشم از تو میگیرم ولی
دل را تو از من میبری
این قایق پوسیده را
تا مد فردا میبری.....

از دریا پرسیدم:اینامواج دیوانه ی تو از کرانه ها چه می خواهند؟

چرا ایشان پریشان و در به در بهکرانه های از همه جا بی خبر می زنند؟

دریا در مقابل سوالم گریست.

امواج همگریستند.

آنوقت دریا گفت:که طعمه ی مرگ تنها آدمیان نیستند.

امواج هم مثل آدمهامی میرند.

این امواج زنده هستند

که لاشه امواج مرده را شیون کنان به گورستانسواحل خاموش می سپارند...