اینجا حریم من است حریم قلب کوچکم!

قفس تنهایی من و حرف های ناگفته ام...

کسی دلش برایم نسوزد

من این قفس را دوس دارم و تنهایی ام را

تنهایی...

تنها اتفاق این روزهای من است.

فقط کمی گلوم درد می کند.

نه از این گلو دردهای شایع که آب نمک بخواهد ولیمو شیرین ودکتر ...

ویروس های نشسته توی گلوی من جنس ِ دیگریست...

ویروس های گلوی من همان، دلتنگی های همیشه اند.

ویروس های شبانه روزی حرفهای خورده شده اند.

سکوتهای انبار شده اند که مدتهاست شکسته نشدند.

عصبانیت های فرو خورده اند. اخمهای پنهانی پس ِپرده اند.

آه های از دل بر نیامده اند. حسرت های یواشکی اند.

رشک های ِغمگین به زبان نیامده اند. خنده های سرکوب شده اند.

خوشبختی های موقتِ زهرمار شده اند.

بدرقه های غیر منتظره ی ناگهانی تلخ ِشکننده اند. صبرهای بی پایانند.

حال این روزهای من مثل نوشتههای یک خبرنگار خسته است که

نه حال نوشتن دارد و نه حال خواندن

مثل خبرنگاری که حالا دیگر خبر برایش خیلی مهم نیست و

حاشیههایش خیلی مهم تراست

مثل خبرنگاری که دردهای مردم را درک میکند اما نمیتواند

حتی درد خود را نجوا کند.... دنیاست دیگر

گاهی واسه امون این شکلی رقم میخورد و ما خیلی حواسمان نیست

هروقت به اکانتم میآیم یعنی حالم خوب نیست،

آسمان دلم که ابری میشود این طرفها آفتابی میشوم

اینجا که میآیم مثل دختر بچه خجالتی هستم که

از پشت شیشه اتوبوس برای مسافران تاکسی خیابان ادا اطوار در میآورد

و بعد خودش را قایم میکند

خلاصه که این روزها خیلی حواسم به خودم نیست

چایی از دهن افتاده زیاد میخورم، چرا که چاییام زود سرد میشود

در این هوای غم گرفته ی تنهایی!

حال این روزهای من خیلی خوب نیست

سپاس

تنها کلامیست که هیچ مقدمه ای نمی خواهدهیچ آدابی ندارد و در تمامی لحظات زندگی جاریست

پس، سپاس از شما دوستان عزیزم که به این اکانت سر میزنید

سپاسگذارم ..این تنها کلام بی مقدمه

این تنها نقد در آستین و این بی همتا ترین

برای همیشه ،برای ابد...

تقدیم به شماهاییکه که دراین دنیای مجازی وابسته

و دلبسته تون شدم و هر کدومتون واسم یه دنیا ارزش دارید