برنامه کشوری پیشگیری از تنبلی چشم در کودکان

تنبلی چشم (آمبلیوپی) به عنوان یک ضعف بینایی یا از دست دادن بینایی در یک چشم  می باشد در نتیجۀ عدم درمان در مراحل اولیه رشد اتفاق می افتد. اگر قبل از شش سالگی شناسایی و درمان شود، اغلب به طور کامل برطرف می گردد. درمان زودهنگام تنبلی چشم – با بینایی درمانی، عینک، لنزهای تماسی یا بستن چشم مهم است زیرا بعداً درمان بسیار دشوار می گردد. تنبلی چشم درمان نشده می تواند منجر به نابینایی در چشم آسیب دیده شود. تخمین زده می شود که دو تا چهار درصد کودکان زیر شش سال دچار آمبلیوپی هستند.

تنبلی چشم (آمبلیوپی) به دلیل تفاوت زیاد در تصاویر ایجاد شده بین چشم سالم و چشم بیمار اتفاق می افتد که در نتیجه آن دو تصویر متفاوت از لحاظ اندازه به مغز مخابره می شود. این اختلال می تواند در اثر  استرابیسم (انحراف چشم) نیز ایجاد شود. از آنجا که تصویری که از چشم آسیب دیده به مغز ارسال می شود نا واضح است، مغز  تصویر ایجاد شده در این چشم را نادیده می گیرد. با گذشت زمان، ارتباطات بین مغز و چشم آسیب دیده کاهش می یابد. همین عدم ارتباط است که باعث تنبلی چشم می شود. به همین دلیل است که عینک به تنهایی نمی تواند مشکل را اصلاح کند. برای تقویت چشم تنبل ، استفاده از آن چشم ضروری است. بستن و پانسمان کردن چشم سالم و مجبور کردن مغز به استفاده از چشم تنبل به این منظور انجام می شود.

 یک معاینه بینایی همه جانبه می تواند وجود آمبلیوپی را تعیین کند. آمبلیوپی هرچه زودتر تشخیص داده شود، احتمال بهبود کامل بیشتر است.