((بــار گــناه))

.

((بــار گــناه))

بار الـــها آن گــــنه کــارم کـه بر دل میــکشـــم

شکر نــعمـت را نکرده منـت از گــل میــکشـــم

آنچــنان مســت غـرورم آنــکه نشنــاسـم تــورا

شــهرتم را با نــوا منــزل به منــزل مـیــکشـــم

گشتــه ام نــادم زکــارم بارالــها خـود فـرســـت

رمز بیــداری و ایــمان سجـده از دل میــکشـــم

شرشیــطان کم نــما جـز تــو نــدارم محــرمــی

نقشت ای یارب به دل همچون شمایل میکشم

سفـره ات پهن و پر ازجـــود و وفــای مومـــنیــن

خــاک پــای مومنــت را بر سـراز دل میــکشـــم

رو سیاهی خــسته ام افتاده در راهی خــموش

بارسنگیــن گنــاهــم را چــو مشــکل میکشـــم

آمــــدم رو ســوی تــو تــا درزنــم بــر خـانــه ات

اشک مرشــد بی ریا و ضـجه از دل میــکشـــم

سر به مهرافکنده ام دانم که دردم بـی دواسـت

ازگنه پــاکـم نمـا عشــقت به صــد دل میکشـم