سزاوار مرد نیست

در پشت چار‌چرخه فرسوده‌ای کسی

خطی نوشته بود:

«من گشته‌ام نبود. تو دیگر نگرد، نیست!»

این آیه ملال در من هزار مرتبه تکرار گشت و گشت.

چشمم برای این همه سرگشتگی گریست.

چون دوست در برابر خود می‌نشاندمش.

تا عرصه بگو و مگو می‌کشاندمش.

- در جستجوی آب حیاتی؟ در بیکران این ظلمت آیا؟

در آرزوی رحم؛ عدالت، دنبال عشق؟

دوست؟…

ما نیز گشته‌ایم

«و آن شیخ با چراغ همی‌گشت»

آیا تو نیز - چون او - انسانت آرزوست؟

گر خسته‌ای بمان و اگر خواستی بدان:

ما را تمام لذت هستی به جستجوست.

پویندگی تمامی معنای زندگی است.

«هرگز نگرد نیست»