بیا نازنینم

با من بیــا ...

غریبی نکن جانم ؛ این خانه همان غمخانه قدیمی توست ،

کمی ویرانه تر از قبل شاید ،

اما هنوز هم خلوت است ، خلوتگاه است !..

بیا ... 

به هر بهانه که شده ،

و دوباره دلم را در مشتت پنهان کن ،

ببین

من به ذره ذره مچاله شدن خو گرفته ام ...

و چشمان تو روشن !..

بیـــا ؛

بیــا  اما دیگر از خودت سراغ نگیر ،

چند وقتی ست تمام آیینه ها رو سیاه چشم های ما شده اند ...

مات مات ...

ترس از گم شدن هم نداشته باش ، اینجا حتی سایه ات هم به زمین نمی افتد ،

فقط ؛

بیــا و کمی قدم بزن ،

دلـــم به دنبال رد پایی از تو ، این روزها عجیب سر به زیر شده ...