تنهایی را دوست دارم چون از با هم بودن میترسم...

تنهاییم را بر گردن هیچکس نمیندازم  

......چون گردن هیچکس تاب تحمل آن را ندارد!

وقتی درخت در راستای معنی و میلاد،

بر شاخه های لخت پیراهن بلند بهاری دوخت،

با اشتیاق رفتم به میهمانی آئینه،

  اما دریغ

 چشمم چه تلخ تلخ پاییز را دوباره تماشا کرد،

و دیگر جوان نمی شوم!!!

نه به وعده ی عشق و نه به وعده ی چشمان تو!!!

و دیگر به شوق نمی آیم!

نه در بازی باد و نه در رقص گیسوان تو!

چه نامرادی تلخی!!

و دریغا، چه تلخ تلخ فرو می ریزم،

با سنگینی این غربت عمیق،

در سرزمین اجدادی خویش!!!

و دریغا، چه عطشناک و پریشان پیر می شوم،

در بارش این گستره ی تشویش،

در خانه ی خورشید ها و خاطره ها!!

 و دریغا بر من، چگونه فراموش می شود؟؟ 

سبد ها و سفره هایی که سالهاست نه سیب را می شناسند،

و نه مهربانی را!!

و دریغا بر من، چه لال و بی برگ و بال پیر می شوم!

در اینسوی دیوارهایی که از من دزدیده اند سیب را!! 

و جان مایه ی سرود های جوانی را!!

ودیگر جوان نمی شوم!!

نه به وعده ی این بهاری که آمده است،

و نه به وعده ی آن شکوفه های شکستنی!