بدون فروردین

سکوت سرد زمستان وخانه غمگین

اتاق بی تو فرو رفته در مهی سنگین

کسی صدای تو را با شراب زمزمه کرد

که من بلند شوم از نخوردنم به زمین

که درد میکشم از دوستت دارم

حواس پرت پرستار و خنده مرفین

بیا به پنجره و کوچه را تماشا کن

مرا که منتظرت مانده نا امید ببین

مرا ببین و به من فکر کن به اندوهم

و عکس های مرا روی تختخواب بچین

گذشت سیصد و شصت و... تو نیستی اما

رسید سال جدید بدون فروردین

این شعر از رضا عابدین زادست

محتاج نظرات شما

بهسا فردی