این ره که می رویم ...؟! چه کسی مسئول تنزل شخصیت جامعه ی ماست؟

دم زدن ار فرهنگ دوهزار و چند صد ساله امروزه نقل و نبات محفل هرایرانیست که البته اگر از نوع ملی گراش باشند و یا حرف زدن از مناعت طبع و " الجار ثم الدار " لغلغه دهان مدعیان شرعیته. اما از طرف دیگر وقتی میگویند سینما رایگان شده طوری حمله می بریم که کشته دادن بخاطر یک بلیط پنج هزار تومانی چندان دور از ذهن نیست. یا اینکه در صفهای سبد کالا کار به گیس کشی و یقه گیری می رسد. صفهای غذای نذری را هم که هر از چند گاهی همه مان به خوبی شاهد هستیم {البته خوشبختانه اینجا یک لعاب خوشرنگ بنام تبرک بودن غذا پوشش مناسبیه برای ضعف شخصیت ملی و اجتماعی مان } و یا ده ها مثال دیگر که همه مان کم و بیش در دوربرمان می بینیم و لبی را به نشانه زنهار می گزیم( که البته بردروغ گو لعنت).

بله! درست است که عده ای بر اثر فقر و نداری ، حتی یک روز هم نمی توانند صبر کنند و در اولین روز توزیع مرغ یا سبد کالا به فروشگاه ها روانه می شوند ؛ یا درست است که عده ای به دلیل عدم اعتماد به دولت و این که آیا فردا هم سبدی در کار است یا نه ، هجوم می برند، ولی آیا همه آنچه از شلوغی و هجوم و بی نظمی مدام می بینیم ، ریشه در همین فقر و بی اعتمادی دارد یا مساله ، ریشه ای تر از این حرف هاست؟

مثلاً در همین ماجرای سینمای  رایگان که یکی از روزهای چند هفته پیش در بسیاری از نقاط شهر هایی مثل تهران و حتی مناطق  متوسط  و متول نشین شهر رخ داد ، آیا مردمی که به آن مراکز رفته بودند، فقیر و نیازمند پول  یک بلیط بودند یا مثلاً پای دولت در میان بود؟

فرقی نمی کند که رئیس جمهور که باشد و چه چیزی توزیع شود. بخش مهمی از مردم ما ، از ارزش اخلاقی مناعت طبع ، فاصله گرفته اند. حتماً در دقایقی که آن افراد از سر و کول همدیگر بالا می رفتند تا زود وارد سینما شوند، عده ای هم از کنار ماجرا عبور کرده اند زیرا ارزش خود را فراتر از آن دیده اند که برای سیینمای رایگان ، این و آن را له کنند و احتمالاً خودشان هم له شوند.

اما وجود این افراد - که دیده هم نمی شوند - نافی تنزل فرهنگی و  وجود فرهنگ  [ طمع کاری و ددان گردی] در میان بخشی از مردم ایران نیست. سخن از انسان های فقیری که برای نان شب می جنگند نیست ، سخن از انسان های متوسط و حتی متمولی است که وقتی پای کالا به میان می آید، ولو آن که نیازمندش نباشند، انسانیت خود را فراموش می کنند.

مسوولیت دولت ها به جای خود ، اما نباید فرد فرد ما درباره رفتارهای خودمان مسوولیت داشته باشیم؟

من ، شما و یا هر کدام از نزدیکان مان ، با هر شغل،جایگاه و فضیلتی که می توانیم داشته باشیم ، ممکن است مشمول این ضعف باشیم؛ گارد گرفتن در برابر این انتقاد ، تنها به فراموشی ارزش انسانی خودمان و گسترش فرهنگ دنائت طبع - در برابر مناعت طبع و بزرگواری - می انجامد.

یاعلی مدد