به هر سو می دوم تنها

شناورسوی ساحل های ناپیدا

دوموج رهگذربودیم

دوموج همسفربودیم

گریز ما

نیاز ما

نشیب ما

فراز ما

شتاب شاد ما،باهم

تلاش پاک ما،توام

چه جنبش ها که مارابودروی پرده ی دریا

شبی درگردبادی تند،روی قله ی خیزاب

رهاشداو ز آغوشم

جداماندم ز دامانش

گسست وریخت مرواریدبی پیوندمان برآب

ازآن پس درپی همزادناپیدا

براین دریای بی خورشید

که روزی شب چراغش بودو می تابید

به هر ره میروم نالان،به هرسو می دوم تنها.