زور بزن ولی زر نزن!

[این نوشته یک نامه سر گشاده است به تمام کسانی که این روزها خود را اصحاب رسانه می دانند و رسالت روشنگری را روی دوش خود حس می کنند! شاید تلنگری باشد برای رفع این توهّم فانتزی!!!]

جالب شده این روزهای میانه!
آدم هایش؛ قلم هایش؛ اندیشه هایش!
همه چیز جالب شده از دم!
آنقدر جالب که آدم می گوید فقط زیر باد کولر دراز بکشم و فقط بخندم!
بخندم به آدم هایش!
بخندم به قلم هایش!
بخندم به اندیشه هایش!

بخندم به آدم هایی که قلم دارند!
بخندم به قلم هایی که پشت سرشان اندیشه ها دارند!
و بخندم به اندیشه هایی که همه جا آدم دارند!

این روزهای میانه داستانی شده برای من!
یک کمدی جالب!
آنقدر جالب که آدم می گوید فقط زیر باد کولر دراز بکشم و فقط بخندم!

بخندم به آدم ها و قلم ها و اندیشه هایی که خیلی سریع باد می شوند!
سایت می سازند!
نشریه چاپ می کنند!
انتقاد می کنند!
نظر می دهند!
تازه مشاجره هم می کنند سر رسالتشان!

برای خودشان شخصیت می سازند!
شخصیت حقیقی!
شخصیت حقوقی!
شخصیت پوشالی!
شخصیت بادکنکی!

نمی دانم!
ولی از رفتار هایشان پیداست که لابد فکر می کنند حتما الان که سایت و نشریه و انجمن و اکانت داریم و هر روز و هر هفته چرت و پرت می نویسیم و می دهیم دست مردم تا بخوانند و لایک کنند؛ حتما کسی هستیم برای خود!
لابد از آنهایی هستیم که همه چیز را می دانند!
از آنهایی که اشتباه در کارشان نیست!
از آنهایی که حرف ندارند!
از همان ها!

اما عزیز دل!
شاید آدم داشته باشی.. قلم داشته باشی.. اندیشه داشته باشی!
شاید اصلا خودت آدم باشی.. قلم باشی.. اندیشه باشی!
ولی باور کن نیستی آنچه فکر می کنی واقعا هستی! باور کن..!
باور کن و بیا بیرون از این توهّم و مگالومانیا که گرفته تمام وجودت را!
می دانم نیتت خیر است!
می دانم می خواهی شهرت را آباد کنی!
خب برای آباد کردن شهرت کمی تلاش کن!
زور بزن!
آری.. زور بزن!

 ... ولی جون هر کی دوست داری دیگه اینقدر زر نزن که حوصله نداریم!!!