گل بیتا

  مگه تا اونور جاده های شب ... چقدر راه نرفته مونده بود؟

  مگه تو چشمای سبز پنجره ... گل بيتا از خدا نخونده بود؟

  مگه معجزه نبود تو دست ما ... مگه شب با عشق ما سحر نشد؟

  يادته رو اسم شهرا خط زديم ... ديدی چشم هيچ غريبی تر نشد

  وقت خوابه بی ترانه ست گل بيتای قشنگ ... پر اشكم پر شعرم منمو اين دل تنگ

  حالا تنهايی دوباره ميزنه بارون رو دستات ... پر ميشن از باور شب رنگ آبی نفسهات

  حالا تا صبح نگاهت انگاری يه دنيا راهه ... هر چی راه ميری تو شبها باز ته جاده سياهه

  تو ببند چشماتو ساده اون ديگه حالا تو ابراست ... اون گذشته از من وتو, تودلش زندگی برپاست

  تو بايد تنها بمونی با همون چتر شكستت ... زير بارون توی پاييز با چشای خيس بستت...