تقدیم به بهار دلم

تو خود بهار منی ای بهار بی پاییز                        تویی که آتش چشمت شراره در جان ریز

به عمق چاه نگاهت اسیرم وعجبا                       چو آهویی که زبخت و قضای ربّ عزیز

اسیر بند و کمندی شدست و از سر شوق             نه داشت قصدفرار و نداشت پای گریز

چه خوش دقایق و خوش ساعتی شد ان لحظه      که دید نرگس مستم...

نجور یازییم سنه ای آشنای اهل سماء                 گچن گونون اُ گوزل ماجرانی ریز به ریز

یازیم نجور منی سالدون بلایه آی جیران                که عشقوون هوسی ایلیوب منی شب خیز

منیم گوزل باهاریم إت نظر قشه سوزومه               بو آخرین سوزومی ایله گوشیدن آویز

سنون قیامته جان چیخماز آرزون منّن                    اگر که اتسله جسمیمی صلیبه حلق آویز