چشمهای عسلیت...

گاهی همینطور که نشسته ام
فکر میکنم ؛
تو با آن چشم ها
چه کسی را نگاه میکنی!؟
یا
اصلا کیست که در چشمهای عسلیت غرق میشود این روزها؟

بعد که میبینم ناراحتم میکند این فکرها ،
بلند میشوم
از پنجره به خیابان نگاه میکنم و
با خود میگویم:
چشمهایش به درک!
با لبهایش چه کار میکند؟
فقط آدمها را صدا میزند!
نه؟
نکند...

کلافه میشوم ،
از دلتنگی
از حسادت...
دست میبرم به شعر
راستی ،
توی لعنتی
چقدر شعر به من بدهکاری
که قراار بود معشوقه شان باشی!