شعر چشم دل سروده حسین ایزدمنش

                                                           چشم دل                                               

ای که عمریست ره پیمایی                                                    دل بسوی دیدگان اندازی

سوی دل زدیده هم راهی است                                              اما چشم دیده واهی است

شاید امروز خوش دارنت فردا نیز                                              پس فردا,  دیدگان را دگرگونی است

روزگارعمرمن غربت دل ها دل شکسته هاست                          روزگار سوختن دل از من و تو نشات هاست

بگزرم از سنگ دل بر دل کوبیدنم                                            چشم مست مگر جای دل دیدن است

روزگارعمرمن در غم می گذشت                                            برق چشمان مرا در هم می شکست

هی به خود می گفتم از چشم  دل                                        عبرت گیر از گل* و گل**

گل** ,   گل*  نازش کشید                                                  گل* ,  گل**  خوارش دمید

دیدگان مست چشم ظاهر                                                   مرا به خواری می کشید

ای که می خوانی سرنوشت در دست چشمم*                       چشم دل** باید نه چشم* چشم*

[پاورقی: گل*=گیاه گل  ؛  گل**=خشت  ؛  چشم*=چشم اندام بدن  ؛  چشم دل**=عقل]