شعر آرزو از حسین ایزدمنش

صبورم که شاید تو را دوباره بینم

که روزی که دیدم من عاشق شدم

اسیری شدم که پای جان می ایستم

همه عمر در حسرت چشمانت زیستم

خوشبختم وقتی در نگاهت گم گشتم

چشمامو واس دیدنت کی بستم

من رفتم واست ترانه ها سازم

شمدونی از آرزو ها کنارش کاشتم

چون خواندم تو نخواستی من ماندم

بغضانه من از عاشقانه هام کاستم

عاشقانه در انتظارت همچو شمع سوختم

آرزو من فقط تو را خواستم

جمع کردم دلمو حال که شکستم

دراین حالم من بسی بی سامانم

من خستم با آن که می رقصم

تا این گونه لبخند به گونه ات آرم

آرزو آرزوی  دیدن رویت دارم

تو قبول کن تا از این درد درآیم

لبخندی زن که آرزویش دارم

آرزوم چه زیبایی تو ماهم

ماه من چون تو باشی در کنارم

بغیر تو آرزویی من ندارم

کی جز تو فرشته ای کجا سراغم

گل من گم گشتم ولی چه آرامم

آهسته دنبالت من بی تو بیمارم

نزدیکت احساس امنیت دارم

کودکانه احساسم شده رفتارم

که بگم هردم دوستت دارم

واس تو جانم بی تو بی تابم

آرزو تویی همه سامانم