عجب صبری خدا دارد.

روز قسمت بود. خداوند هستی را قسمت کرد.

خدا گفت: چیزی از من بخواهید هرچه باشد شمارا خواهم داد...

سهمتان را از هستی طلب کنید زیرا خدا بخشنده است.

هرکه آمد و چیزی خواست.

یکی بالی برای پریدن و دیگری پایی برای دویدن

یکی جثه ای بزرگ خواست و آن یکی چشمانی تیز

یکی دریا را انتخاب کرد و یکی آسمان را...

در این میان کرمی کوچک جلو آمد و به خدا گفت:

خدایا من چیز زیادی از این هستی نمی خواهم

نه چشمانی تیز و نه جثه ای بزرگ

نه بالی برای پریدن و نه پایی برای دویدن

نه آسمان و نه دریا...

تنــــــها کمـــی از خـــودت...

تنها کمی از خودت را به من بده.

و خدا کمی نور به او داد. نام او کرم شب تاب شد.

خدا گفت: آنکه نوری با خود دارد بزرگ است

حتی اگر به قدر ذره ای باشد. حال تو همان خورشیدی

که گاهی زیر برگ کوچکی پنهان می شود.

و رو به دیگران گفت: کاش می دانستید این کرم کوچک

 بهترین را خواست

زیرا که از خدا جز خدا را نباید خواست...