ای عشق

اي عشق !

آزادم كن

تا چون مرغابيان مهاجر ،

از اين مرداب ملال پر كشم .

اي عشق !

آزادم كن

تا چون سيلي كه مي مويد و مي خروشد ،

به دريا روم .

اي عشق !

آزادم كن

تا چون آتش بي لگام جنگل ،

تا چون تندري كه به بانگ بلند مي خندد

تاريكي را بدرم

و بنياد غم را بر اندازم .

اي عشق ،

آزادم كن .

من هنوز هم معتقدم كه با ايمان نستوه است كه انسان مي تواند با ترديد و پليدي و زشتي رويارو شود ، و آنها كه سايه اند را در پرتو نور عشق خويش محو كند .

(( به هيچ چيز و هيچ كس، جز دل خود، تكيه نكن.))