شعرزمان(احمد شاملو)

دوست اش مي دارم  

چراكه مي شناسم اش           

                                   به دوستي و يگانه گي.

_ شهر

همه بيگانه گي و عدالت است._

هنگامي كه دستان مهربان اش را به دست مي گيرم

تنهائي ي غم انگيزش را در مي يابم.

اندوه اش

             غروبي دل گير است

                                        درغربت و تنهائي.

هم چنان كه شادي اش

طلوع همه آفتاب هاست

وصبحانه

ونان گرم

وپنجره ئي

               كه صبح گاهان

به هواي پاك

گشوده مي شود

وطراوت شمع داني ها

                            درپاشويه ي حوض.