روزگار غریبی است نازنینم

دهانت را میبویند

مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را میپویند

مبادا شعله ای در آن نهان باشد

روزگار غریبیست نازنین

وعشق را کنار تیرک راهبند تازیانه میزنند

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

روزگار غریبیست نازنین

ودراین بن بست کج و پیچ سرما

آتش را به سرخ بار سرود و شعرفروزان میدارند

به اندیشیدن خطر مکن

روزگار غریبیست

آنکه بر در میزند شباهنگام

به کشتن چراغ آمده است

نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

دهانت را میبویند

مبادا گفته باشی دوستت دارم

دلت را میپویند

مبادا شعله ای در آن نهان باشد

روزگار غریبی ست نازنین

نور را درپستوی خانه نهان باید کرد

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

بام بام





آنک قصابانند برگذرگاهها مستقر

با کنده و ساتوری خون آلود

وتبسم را بر لبها جراحی میکنند

و ترانه را بر دهان

کباب قناری بر آتش سوسن و یاس

شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

ابلیس مغرور مست

شور عزای ما را بر سفره نشسته است

خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد

خدای را درپستوی خانه نهان باید کرد

روزگار غریبی ست نازنین

روزگار غریبی ست نازنین....