سکوت مرداب

شبانه های غمگین ، روزای بی ترانه خواب و سکوت مرداب ، گودالی از بهانه...
یک یار بی مروت ، یک اندوه بی پایان یک مرداب حقیقی ، از اشک برف و باران...
اینها همه حکایت ، از درد بی غروبند از تشنه کامی عشق ، در رفتن تو بودند...
ما عاشقان مرداب ، در گودال بهانه درگیر با چه هستیم ، با عشق و یا زمانه...
این عشق بی سرانجام ، گم شد ولی چه ها کرد دریایی دلم را ، مرداب بی صدا کرد...
گفتم که خسته ام من ، یکجا قرار من نیست چون شعله در خروشم ، آرامش دلم کیست...
عشق تو را نخواهم ، پس عاشق که هستی معبود از تو دور است ، خالی از عشق و مستی...
قلبت شکسته آری ، چون قلب من شکستی این انتقام عشق است ، نه اوج خودپرستی...
مرداب غم رها کن ، بالی بزن به فردا این انتهای عشق است ، جاری شدن به دریا...!!!