فروغ فرخزاد

از تنم جامه برآر و بنوش شهد سوزنده لب هایم را
تا یکی در عطشی دردآلودبه سر آرم همه شب هایم را
شاید از کام زنی نوشیده ست گرمی و عطر نفس های مرا
دل به او داده و برده است ز یاد عشق عصیانی و زیبای مرا
منشین غافل و سنگین و خموش زنی امشب ز تو می جوید کام
در تمنای تن و آغوشی است تا نهد پای هوس بر سر نام
دست پیش آر و در آغوش بگیراین لبش این لب گرمش ای مرد
این سر و سینه سوزنده او این تنش این تن نرمش ای مرد!!!