خدای من...

خــدای مــــــن...آرامـــش ِ قلـب خستـــه ام...می دانَــم نزدیکــــی؛ می دانــم فراموشـــــــــــــــــم نکــرده ای،می دانــم آنچـه به صلاح اسـت را تــــــو خـودبهتــر می دانــی،اما مــــــــــن هـم...سحـــرگاهـان و شبانــــگاهـان شُکـــــــرت کـردم؛ ستایشـــت کـردم ؛تنهـــــایـی ها را زندگــــی کـردم؛دلتنگـــــــــــــــــــــــــیها را قــدم زدم؛ ناامیــــــــــــــدی ها را دور کـردم ؛صبـــــــــــــوری ها را به پـایــان رسانـدم،فاصلــ ــ ــه ها ، دور بــــودن ها ، نبـــــــــودنها، رفتـــن ها، مُصیبـــــت ها، غـــم ها ،از دســــــ ـــــت دادن ها را لمــــــس کـردم؛امـا دیگــر بــــــــس اسـت!دیگـر تـوان ادامــــــــــه ی راه رادر ایـن جـــــاده با تنهــایـی و احســــــــــــــاس دلتنگـــی نــدارم ...
خدایــا...! دِل مــــن سخــت مُعجــــــزه می خواهــد! مُعجـــــزه ای نـه از جِنـــس عصـــای مــــــوسی ! نـه از تبـــار ِ یَــــــد بِیضـــای ِ عیســـــی!و نه گلستــــان آتـش ابراهیــــــم را!
دل مــــن... معجـــزه ای می خواهــد از جنــس ِعشـــــق که بیـــــایَـد و در آغــــــــــوش کشــد ،التـهـــــاب ایـن زَنانگــــــی های نـا آرامم را.....