سلام .......

تکه ای از شعر زیبای سهراب

.................

باغ ما در طرف سایه دانایی بود.

باغ ما جای گره خوردن احساس گیاه،

باغ ما نقطه برخورد نگاه و قفس و آینه بود.

میوه کال خدا را آن روز، می جویدم در خواب.

آب بی فلسفه می خوردم.

توت بی دانش می چیدم.

تا اناری ترک برمی داشت،دست فواره خواهش می شد.

تا چلویی می خواند،سینه از ذوق شنیدن می سوخت.

                                                       (خدایش بیامرزد)