شعر از خودم (اصلاحیه)

دلکم در هوس بی ثمری سوخت که سوخت

فریاد،دلم در پی آن ناثمری سوخت که سوخت

«دل که از ناوک چشمش به فغان آمده بود»

نیمه شب آه کشان پر غم و افسون شد وسوخت

پر بلا شد دل بیچاره و هیچش نآمد حاصل

پر ز خون،  تیره و تاریک شدو سوخت که سوخت

دل چرا در پی آن نا شدنی ها شده ای؟

فریاد و فغان کم کن و دریاب مرا،جان که سوخت

فکر بکری کن، دگر باره مشو در پی او

گر شدی، خود شده ای سوز که سوز

من که خسته تر از آنم که کنم همرهی این دل زار

دوستان با که بگویم ،که سر و جان و تنم سوخت که سوخت