شعر

هست شب یک شبِ دم کرده و خاک

رنگ رخ باخته است.

باد، نو باوه ای ابر،از برِ کوه

سوی من تاخته است.

هست شب، همچو ورم کرده تنی گرم در استاده هوا،

هم از این روست نمی بیند اگر گم شده ای راهش را.

با تنش گرم، بیابان دراز

مُرده را مانَد در گورش تنگ

به دلِ سوخته ی من مانَد

به تنم خسته که می سوزد از هیبت تب!

هست شب. آری، شب.

نیما