یک غزل قدیمی از خودم. تقدیم به اول و آخر و ظاهر و باطن هستی....

ما به دنبال غم عشق،نهان می گردیم

نه...

به دنبال یکی ، مونس جان می گردیم

وسط دایره ای تیره و خاکی با هم

چشم را بسته، به دنبال نشان میگردیم

مثل شبگرد خمار از غم تنهایی ها

زده بیرون و، به دنبال مکان می گردیم

و در این مرحله با اشک،امیدی ناچیز

دل به امّید ندا،بین اذان می گردیم

بغض پر کرده و هی ناله از این تنهایی

شده لجباز و پی حکمت آن،می گردیم

پشت هر آیه جوابیست که ما می خوانیم

که یکی هست، که دنبال همان می گردیم

می توان گفت در این دایره ی پر تردید

آب در کوزه و ما،گرد جهان می گردیم

محمد.حسن عابدی

1390.11.16