غزلی قدیمی از خودم(مهمان قلب)

 دوستان توجه داشته باشید که این شعر قافیه هاش مشکل داره ولی چون شعری بود که خود جوش بود و به خاطر مسئله ای سروده شد و من رو وارد عرصه ی شعر کرد خیلی دوسش دارم. واسه همین هیچ وقت تغییرش ندادم

مهمان قلب...

چند سالی عشق تو،مهمان قلبم بود و رفت       

 اسم تو سر دفتر دنیای شعرم بود و رفت

آن نگاهت آنچنان بردم ز هوش اما دریغ   

تا به هوش آمد دلم، دیدم به خوابم بود و رفت

رفتنت سنگی زدو چینی قلبم را شکست                                                 

آن وفا و مهر لیلی، در خیالم بود و رفت

قلب من آهی کشید و نغمه هایش را سرود                                           

واژه های شعر هم با تو، به کامم بود و رفت

عشق تو در این همه بیراهه های زندگی                                             

شاه راهی در کمال نصف دینم بود و رفت

حسرت احساس دل گفتن به تو بر دل بماند                                    

پس بسوزای دل که لیلی دررکابت بودورفت

فاتحه خواندن کنار قبر بی مرده چه سود؟                                 

زان که او محرم بدین احوال و حالم بود و رفت...

محمد حسن عابدی