برای تو بوده است سکوت من

مرا که می‌شناسی!

برای همه‌ی باران‌ها و همه‌ی بیابان‌ها، حرفی دارم...

برای همه‌ی دانه‌ها، همه‌ی ریشه‌ ها

که سر در می‌آورند و از حرفم سر در نمی‌آورند!

مرا که می‌شناسی!

رشته رشته می‌کنم آفتاب را، برای همه‌ی خانه‌ها،

برای همه‌ی خاطره‌ ها،

دراز بکش!

پشتت بر زمین باشد و نگاه‌ کن به نقطه‌ای نامعلوم

همه‌ی پرنده‌ها، همین‌گونه متولد می‌شوند

همه‌ی شعرها

همین‌گونه شکل می‌گیرند...

برای تو بوده است،

سکوتِ من!

در سالیان دراز...

و اینک برای توست که می‌گویم،

از سکوتِ گذشته‌ ام...

آنقــدر دوســتت دارم

که میدانم روزی

خــدا خواهد آمد تا از تــو سوال کند،

چه کرده ای که اینگونه تــو را می پرستد!

حقیقت تلخ