درباره من

برای روزهایِ تنهایی دلم

نمی توانم چراغی بیاورم ...

نمی توانم ترانه ای بگویم

و حتی نمی توانم آینه ای باشم ...

سپیده می زند از مشرقِ تنهایی دلم

و کسی انگار بالایِ بلندی هایِ احساسِ من ،

ایستاده است به آوازی تلخ

و تمامِ روزهایِ گریه آلودم را می شمرد ...

من اینجا

و به غربتِ کلامِ شعرهایم

به نهایتِ عجزِ حرف ها

و التماسِ نا تمامِ ثانیه هایم ، پناه می برم ...

خودم بهتر می دانم
شعرهایم تمامی ندارند .
و گریه های نا نوشته ام ،
رویِ باران را سپید کرده است ...
من !
اینجا
غروب را در انتظارم  

درج شده در تاریخ ۹۳/۰۴/۱۶ ساعت 09:40

کاربران آنلاین (1)