دل نوشته ای برای شهید بزرگوار عباس بابایی.........

کدوم یک از این آدمایی که توی این عکس با شهید بابائی عکس انداختند، فکرش رو می کردند که یه روزی اونی که کنارشون نشسته، تبدیل بشه به یکی از قهرمانان کشورش و مردم وطنش به وجودش، حتی تو نبودش  ، افتخار کنند؟؟؟
یا «کلنل باکستر» فرمانده ی پایگاه ریس که می دید شهید بابائی توی والیبال یک تنه مقابل ده نفر بازی می کنه، اصلن به ذهنش خطور کرده بود که همین کاپیتان جوان تیم والیبال، قراره یک تنه توی نیروی هوایی کشورش چه کارهااایی انجام بده؟؟؟
اون ژنرال آمریکائی که مدرک شهید بابائی رو برای فارغ التحصیلی امضا نمی کرد، چی؟ می دونست صاحب این مدرک قراره در آینده بشه سنگ صبور و حلال مشکلات خیلی از مردم کشورش؟؟؟
...
اصلن هیچ کدومشون از الانِ شهید بابائی خبر دارند که دیگه تو این دنیا نیست  ، اما عکسش روی دیوار خیابونا یا توی فیلما با افتخار نشون داده میشه؟؟ می دونند که تو این دنیا هیچ مقامی رو برای خودش نخواسته و هرچی خواسته برای مردمش بوده، اما الان که دیگه تو این دنیا نیست  ، بالاترین مقام ها رو بین مردم کشورش داره؟؟ به گوششون رسیده که اگه قبلن خودِ شهید بابائی می نشسته روبروی طرف و به مشکلش گوش می داده، الان که نیست  ، مزارش توی قزوین شده عبادتگاه و محل دردودل خیلیا؟!